เมื่อยาม...หลับตาลง
ปล่อยใจส่ง .... สู่เวิ้งว้าง....
ไม่มีแม้หมอกบาง...ดูอ้างว้างและเดียวดาย
ไร้ คนพักพิง ... ไร้สิ่ง ...อิงเอนกาย
อิงแอบแนบไว้ได้.. คือหัวใจ ..ในความรัก
รักคง...ยังเคลื่อนไหว..
ทั้งที่กาย...ไร้ที่พัก
อิ่มอก อุ่นตระหนัก
ยังมีรัก ... อยู่คู่ใจ
แม้ใจ อยู่ใน ความเวิ้งว้าง
เอาให้งง อยากให้การบ้านมา