ข่าว
ดูดวง-ตรวจหวย
ไลฟ์สไตล์
บันเทิงครบรส
ความรู้รอบตัว
ค้นหา ตรวจหวย ข่าว อีเมล์ ดูทีวีออนไลน์ ฟังเพลงออนไลน์ คลาสสิฟายด์ ริงโทน เกมส์ ดูทั้งหมด »
^_^
อะอ๋อ.............เกือบลืม สวัสดีจ้า ^_^ ^_^
แวะมาทักทาย.........อาจได้เจอตัว ;D ;D
อ้อต้องมีหัว อยู่ด้วยกัน ;D ;D
ผ่านไปเล็กน้อย แล้วเราค่อยเมามัน ^/^ ^/^
ก็แค่พูดคุยกันทุกวันยันเช้า :) :)
เหอๆ ไปแล้ว ว่างจะแวะมาคุยใหม่ bye! bye!
ถ้าจะพูดกันถึงเรื่องภูตผี หรือวิญญาณ ตัวของผมเองก็เคยเจอมาพอสมควรแทบจะเรียกได้ว่าอยู่กะมันเลยตั้งแต่เกิดหลายๆคนก็อาจไม่เชื่อในเรื่องนี้ ว่าไร้สาระหาแก่นสารหรือพิสูจน์อะไรไม่ได้ บ้างก็ว่าผีไม่มีอยู่จริงในโลกใบนี้......น่าเสียใจที่สุดคือคนที่เป็นชาวพุทธบางท่าน กลับไม่เชื่อในเรื่องของวิญญาณภูติผี ทั้งๆที่ก็น่าที่จะรู้ว่าในพระพุทธประวัติหรือในพระสูตรส่วนหนึ่งในพระไตรปิฎกก็มีกล่าวถึงเรื่องภูติผีและวิญญาณ ส่วนตัวแล้วผมจะเชื่อมั่นในพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์สาวกของท่าน ผมเชื่อว่าท่านเป็นพระอรหันต์ ย่อมไม่น่าจะมามุสาในเรื่องเหล่านี้ และถ้าเรื่องเหล่านี้ถ้าไม่มีมูลตามความเป็นจริง ท่านก็คงจะไม่มาบันทึกลงในพระสูตรในพระไตรปิฎกเป็นแน่แท้ ผมจึงว่า เมื่อมีมูลความจริงดังนี้แล้ว ก็น่าที่จะหาทางพิสูจน์เพื่อให้ได้ความแน่ชัด เพื่อเป็นวิทยาทานสืบต่อไป....เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเพียงส่วนหนึ่งของประสพการณ์แปลกที่ได้สัมผัสมากับตนเอง และก็พยายามที่จะคิดปลอบใจตนเองว่า น่ะ...ยังไม่ไช่น่ะ หาเหตุผลหลายอย่างมาประกอบเพื่อจะได้ข้อสรุปว่า มันคงจะไม่น่าไช่ในสิ่งที่เจอ ได้แต่ฝากให้ทุกท่านพิจารณากันดูครับ... ^_^
ความเคยชิน
รอฟังอยู่ ToT ToT
ครั้งหนึ่งในสมัยที่ผมยังเป็นเด็กชาย อายุน่าจะราวๆ 12 ขวบปีเรียนหนังสือในโรงเรียนระแวกบ้านพักซึ่งไม่ไกลจากมากนัก ในห้องชั้นเรียนที่ผมเรียนอยู่จะมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งชื่อ"ธนากร"หรืออ้ายเหน่ง เป็นคนคุยสนุกสนานร่าเริง ผมกับเจ้าเหน่งเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก มีอะไรก็มักจะแบ่งปันช่วยเหลือเกื้อกูลกันอยู่เสมอ รักกันอย่างกับพี่น้องทุกๆเช้าที่มาโรงเรียน ก็จะต้องเจอเจ้าเหน่งชักชวนกันไปเล่นซนตามประสาเด็กๆ หรือไม่ก็แบ่งปันการบ้านมารอกกันอย่างกันสม่ำเสมอ เป็นอยู่อย่างนี้จนเข้าสู่เทอมที่สองของการเรียน................ ^_^
เช้าวันหนึ่ง ผมมาโรงเรียนแต่เช้า และดูจะเป็นเช้าที่มาเร็วกว่าปกติ ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเช้านี้ถึงอยากจะรีบมานัก อาจจะเป็นเพราะสัญญากับเจ้าเหน่งเอาไว้เมื่อวานก็เป็นได้ว่า จะเอารายงานที่ทำเสร็จแล้วมาให้เจ้าเหน่งรอกเหมือนเช่นเคย เดี่ยวจะไม่ทันส่งครูและอาจจะก้นลายได้เพราะเป็นวันสุดท้ายของการส่งรายงานแล้ว เช้านี้ในใจมันรู้สึกไม่ค่อยดีสังหรณ์ใจพิกล หรืออาจจะห่วงเจ้าเหน่งมากเกินไปเกรงว่ามันจะทำไม่ทันกระมัง.................เวลาผ่านไป -_-'
อีก 15 นาทีโรงเรียนจะเข้าแล้ว ผมยังไม่เห็นหน้าเจ้าเหน่งโผล่มาเลย นึกด่ามันอยู่ในใจที่ทำไมมันยังไม่มาซักที จวนเวลาที่โรงเรียนจะเข้าแล้ว ผมเดินตามหาเจ้าเหน่งทุกซอกทุกมุมของโรงเรียน ตามหาในที่ที่มันกับผมมักจะไปเล่นซนกันเป็นประจำ ทำไมสัญญากันแล้วไม่รักษาให้ดีฟะ นึกหาคำด่ามันตลอดอีกใจก็อดห่วงมันไม่ได้ ผมเดินหาเจ้าเหน่งจนเหนื่อยใจ เลยเดินกลับไปบนชั้นเรียน และก็คิดเสียว่า วันนี้เจ้าเหน่งมันคงจะหยุดเรียนไม่มาแล้วกระมัง ผมหยิบรายงานออกมาเตรียมจะวางส่งบนโต๊ะคุณครู...............................แต่ 0_0
ผมกลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคยที่ด้านหลัง "เฮ้ย...จะ รีบ ส่ง ไป ใหน ฟะ ตู ยัง ไม่ ได้ ทำ เลย"ผมจำเสียงนี้ได้ ก็เจ้าเหน่งนั่นเอง จึงหันกลับไปดูที่มาของเสียง ก็เห็นเจ้าเหน่งนั่งยิ้มอยู่ที่โต๊ะหลังห้อง แต่ผมก็แปลกใจว่าเมื่อกี้นี้ผมได้ยินเสียงมันใกล้หูผมแทบจะกระซิบเลยนะนี่ แต่ตัวเจ้าเหน่งมันดันนั่งอยู่หลังห้องได้ไงหว่า ในใจตอนนั้นก็คิดว่ามันทำได้ไงหว่า แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะตอนนี้โมโหเจ้าเหน่งมากกว่า ว่าทำไมมันจึงมาเอาป่านนี้ แล้วนี่มันจะทำทันเหรอเวลาจะหมดแล้ว โรงเรียนจะเข้าแล้ว ผมคิดไปเดินไปกะจะไปด่ามันซักหน่อยให้หายโมโห แต่เจ้าเหน่งดูมันแปลกๆ วันนี้มันไม่ร่าเริงเหมือนทุกวัน แถมยังพูดสวนผมมาอีกอย่างกับว่ามันรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่"ไม่ เสร็จ ก็ ไม่ เป็น ไร ก็เป็น วัน สุด ท้ายแล้วนี่เพื่อน"ผมเห็นหน้าเจ้าเหน่งดูหมองๆไป เศร้าๆ หรือมันไม่ค่อยสบายหว่า เจ้าเหน่งรับรายงานผมไปดู และก็บ่น ปวดหัวมากๆเลยวันนี้ เฮ้อ....งานนี้ด่ามันไม่ลงเลยแฮะ ก็ได้แต่บอกมันว่าให้รีบๆทำเข้านะ เดี๋ยวจะไปอยู่ที่หน้าประตูห้องเพื่อดูลาดเลา เกิดคุณครูป้วนเปี้ยนเดินมาจะได้หลบทัน.................................. -_-'
ผมออกมายืนอยู่ที่ประตูหน้าชั้นเรียน มองทอดสายตาออกไปดูตามตึกต่างๆ และที่สนามเบื้องล่างด้วยความกังวลใจเกรงว่าเจ้าเหน่งจะทำรายงานไม่ทันส่ง มองเห็นกลุ่มคุณครูยืนจับกลุ่มพูดคุยกัน คุณครูบางท่านก็วิ่งไปวิ่งมาเหมือนกับจะรีบร้อนไปทำอะไร ซักพักออดสัญญาณรวมตัวเข้าแถวที่สนามก็ดังขึ้น หมดเวลาแล้วหรือนี่ ผมคิดในใจ ก็เดินไปที่โต๊ะเจ้าเหน่ง เพื่อเตรียมส่งรายงานการบ้านของวันนี้ก่อนจะลงไปเข้าแถว......................เอ๋ เจ้าเหน่งมันหายไปใหนของมันหว่า กระเป๋ามันก็ไม่อยู่ เห็นมีแต่สมุดรายงานของผมวางอยู่ที่โต๊ะเพียงเล่มเดียว คิดในใจว่า เออ รายงานมันท่าจะเสร็จแล้ว และคงจะลงไปเข้าแถวด้านล่างแล้วมั้ง แต่ก็แหม จะไปน่าจะมาบอกกันบ้าง อยู่ๆก็หายไปเฉยๆเลย....มันเป็นอะไรของมันหว่า ช่างเถอะ คิดได้ดังนั้นผมก็นำรายงานส่งและรีบลงไปเข้าแถวที่สนามเพื่อให้ทันเพื่อนๆ........... ('') -_-
ผมลงไปที่สนามก็ไม่เจอเจ้าเหน่ง ถามหาจากเพื่อนๆคนอื่นไม่เห็นมีใครเห็น บ้างก็บอกว่าตั้งแต่เช้ายังไม่เห็นเจ้าเหน่งมันมาโรงเรียนเลย ผมก็เถียงไปว่าก็เพิ่งจะคุยกับมันอยู่บนห้องเมื่อกี้นี้เอง ไม่เป็นไร มันอาจจะไม่ค่อยสบาย อาจจะไปนอนพักที่ห้องพยาบาลก็เป็นได้... เสียงเพลงเคารพธงชาติจบลง คุณครูฝ่ายปกครองขึ้นมาพูดที่แท่นหน้าเสาธง เพื่อชี้แจงรายละเอียดประจำวันและท่านก็แจ้งข่าวของวันนี้ที่เป็นเรื่องด่วนให้ให้นักเรียนทราบ ประโยคที่คุณครูฝ่ายปกครองพูดนั้นทำให้ผมขำ ระคนตกใจ และถามกับเพื่อนๆที่อยู่ในแถวว่าที่ได้ยินนี่ชัดเจนไม่ได้ผิดเพี้ยน หรือผิดตัว ครูฝ่ายปกครองท่านพูดว่า "เช้าวันนี้ ได้รับรายงานจากตำรวจจราจร ด.ช.ธนากร ได้ประสพอุบัติเหตุ ตกรถเมล์โดยสารประจำทาง และเสียชีวิตเพราะถูกล้อหลังของรถทับที่ศรีษะ ทางโรงเรียนได้ดำเนินการส่งข่าวกับผู้ปกครองทราบแล้ว และครูอาจารย์บางท่าน จะเดินทางไปร่วมสมทบ รับศพที่โรงพยาบาลตำรวจ มาบำเพ็ญกุศลต่อไป ขอให้นักเรียนทุกคน สงบนิ่ง เพื่อร่วมไว้อาลัยแด่เพื่อนที่จากไป"..... o_o'
ผมรู้สึกเสียใจ และตกใจ พูดอะไรไม่ออกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มีแต่น้ำตาที่ใหลออกมาไม่หยุดในช่วงเวลานั้น ผมคิดอยู่อย่างเดียวว่า แล้วเมื่อเช้านี้ผมเจออะไร? ผมเจอใครกัน? หรือว่าผมคิดไปเอง? จะเอ่ยปากบอกใครก็คงจะไม่มีใครเชื่อ ได้แต่เก็บความรู้สึกนี้อยู่กับตัวมาเรื่อยๆ ไม่หาคำตอบอะไรทั้งนั้น อีกวันผมได้เข้าร่วมงานสวดพระอภิธรรมเจ้าเหน่งจวบจนถึงวันเผา ก็ขอให้เพื่อนไปสู่สุขคติ.....................................แต่..............................มันไม่เป็นอย่างนั้นน่ะสิ AND
-_-' ^_^
กำลังเพลิน..............ขาดตอนซะแล้ว ;D ;D
แล้วจะแว่บมาอ่าน อีกนะจ๊ะ
;/
('') ('') รออ่านอยู่ช้ายม๊า ;D ;D
สวัสดีทุกท่านขอรับ วันนี้ผมเข้ามาสายนิดนึง ฮี่ ฮี่ ฮี่
ฉันท์เพลก่อนเด้อเดี๋ยวมาครับ.... ;D ^_^
มาใหม่ไฉไล.กว่าเดิม.......อยู่เฉยไปไย หาเพลงมาให้เจ้าของบ้านฟังเป็นการตอบแทนดีก่า ;D ;D
ไม่ยอมหมดหวัง์ -
วันนี้ธุระกิจรัดตัวมากๆเลย มีประชุมกว่าจะได้ข้อยุติก็มืดค่ำซะแล้ว ดึกๆก็ดีเหมือนกันสมองโลดแล่นจินตนาการบรรเจิดดี ^_^
การสัญจรเดินทางทุกวันนี้ต่างจากเมื่อก่อนมากๆ รวมทั้งถนนหนทางก็มีมากมาย สถานที่ในหลายๆแห่งก็พัฒนาไปมากแล้ว การเดินทางก็สะดวกรวดเร็ว ยกเว้นบางพื้นที่ ที่การจราจรค่อนข้างจะแออัด ปัญหารถติดก็ยังคงมีอยู่บ้าง ทำไงได้ล่ะครับ ก็ประชากรในกรุงเทพฯมีมากขึ้น คนใช้รถใช้ถนนก็ต้องเพิ่มขึ้นมาเป็นธรรมดา ได้แต่หวังว่าทุกคนจะช่วยกันถ้อยทีถ้อยอาศัย แบ่งปันน้ำใจให้ผู้ร่วมทาง ใจเย็นๆเวลาขับขี่อย่าใจร้อน เห็นความปลอดภัยมาก่อนทุกเรื่อง ถ้าทำเช่นนี้ได้ปัญหาในท้องถนนก็จะลดน้อยลงไป ไม่ต้องมีใครได้รับความเดือดร้อนกัน.........................ดีใหมล่ะครับ ^_^
ถ้าจะพูดถึงการสัญจรเดินทาง ทั้งในอดีตและปัจจุบัน สิ่งที่ผมจำได้นั้นก็คงจะไม่พ้นรถเมล์หรือรถประจำทาง ซึ่งคุ้นเคยและใช้บริการเป็นประจำ จนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ในสมัยก่อนนั้นผมจะรักรถเมล์มาก ถึงขนาดที่ว่าถ้าเรียนจบเมื่อใด ก็อยากจะทำงานเป็นกระเป๋ารถเมล์ ในตอนนั้นคิดว่า อาชีพกระเป๋ารถเมล์นั้นแสนสบาย ได้เที่ยวไปในที่ต่างๆทุกวันแถมดูเท่ห์อีกต่างหากเวลาห้อยโหนตามประตูรถไปมา แต่จริงๆแล้วพวกเขากลับเหนื่อยและเสี่ยงอันตรายมากกว่า ใหนจะร้อน เวลากลางวัน นั่งก็ไม่ได้เพราะต้องให้ที่นั่งแก่ผู้โดยสาร คนก็แน่นบางครั้งรถติด ก็ต้องเบียดเสียดผู้คนเพื่อเก็บค่าโดยสาร ปวดหนักเบาก็ลำบากต้องกลั้นไว้ก่อนจนกว่ารถจะเข้าอู่ บางทีผมก็แอบคิดนะว่า ถ้าหากปวดคลี่ในแบบขนจรลุกชันเหมือนผมแล้วเขาจะทำยังไงหนอ คงยืนเก็บตังค์กันในท่าเหมือนถูกไฟดูด.......คิดดูแล้วก็เห็นว่าอาชีพนี้ผมคงทำได้ไม่ดีแหงๆ ความคิดที่จะเป็นกระเป๋ารถเมล์ก็เป็นอันต้องจบไป ก็ไม่เป็นไรขอรับ เป็นผู้โดยสารก็ได้ ได้เสียวได้ลำบากไม่แพ้กันหรอกครับ ดั่งที่ผมเองก็เคยเจอมากับตัวเองบนรถโดยสารประจำทางนี่แหละ.....ตามผมมาสิครับ....วันนี้เราจะไปนั่งรถเมล์กินลมเล่นกัน...............................แล้วคุณจะลืมไม่ลงเหมือนผม... ;D ^_^
4x100 PERFECT (ลมกรดท้านรก)
เมื่อ 20 กว่าปี่ก่อน ผมเป็นนักเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร แต่จะอยู่ฝั่งกรุงธนบุรี บ้านผมจะอยู่เขตบางขุนเทียน ทางเข้าบ้านเข้าได้หลายทาง แต่ส่วนใหญ่แล้วผมจะถนัดชอบเข้าทางปากทางวัดนางนองมากกว่า ผมชอบเดินน่ะครับผ่านหลายๆวัดหัวใจเบิกบานดี(จริงๆแล้วผมติดหนังกลางแปลงน่ะครับ เดินสำรวจเวลาเลิกเรียน ถ้าวัดใหนมีหนังกลางแปลงมาฉาย คืนนั้นผมก็จะได้ออกมาท่องราตรีกับเขา)โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนมัธยมชายล้วนสังกัดกรมสามัญศึกษา อยู่ในซอยภาษีเจริญ ใกล้โรงเรียนสตรีวัดอัปสรสวรรค์ ทุกเช้าเวลาไปเรียนก็จะมารอรถประจำทางสาย10 นั่งไปจนสุดอู่ ลงเดินผ่านวัดปากน้ำภาษีเจริญไปหน่อยเดียวก็ถึง สมัยผมนั้นนักเรียนมัธยมส่วนใหญ่จะซื้อตั๋วเดือนกันจะทำให้ประหยัดเงินค่าขนมไปโรงเรียนซึ่งโดยส่วนใหญ่ก็จะนิยมทำกันมาก แต่ก่อนรถรายังไม่มีมากนัก รวมทั้งคนที่อยู่ระแวกพื้นที่ก็ไม่มากการเดินทางจึงดูสะดวกดี รถเมล์โดยสารก็ไม่เบียดกันแน่นนักเหมือนสมัยนี้.......................... ^_^
ผมเป็นคนหนึ่งที่ชอบนั่งรถประจำทางที่ว่างๆ เพราะนอกจากจะเลือกที่นั้งได้แล้ว ยังสะดวกและไม่อึดอัดชอบมากๆก็ที่นั่งเบาะหลังสุดริมหน้าต่าง เพราะลมจะโกรกเย็นสบายและได้ดูวิวทิวทัศน์ ดูป้ายที่จะลงได้ชัดเจน ชอบมากก็เวลาที่รถขับเร็วๆขึ้นสะพานเตี้ยๆแคบๆ เบาะด้านหลังจะกระเด้งและตัวเราจะลอยกลางอากาศ จนหัวแทบติดหลังคา ในความรู้สึกของผมตอนนั้น ดูสนุกและมันส์มาก ถ้าได้ขึ้นรถเมล์ว่างๆก็จะต้องเบาะหลังสุดริมหน้าต่าง นั่งไปเพลินไปส่งสายตาให้นักเรียนหญิงที่ขึ้นมาด้วยกันบ้าง รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ก็แหมโรงเรียนผมเป็นโรงเรียนชายล้วนนี่นา โอกาสที่จะได้เห็นได้ใกล้ชิดผูกมิตรเป็นเพื่อนกับเพื่อนต่างโรงเรียนก็ต้องป้ายรถเมล์หรือบนรถเมล์นี่แหละ บางครั้งสถานการณ์สร้างสุภาพบุรุษ ปันน้ำใจให้เพื่อนหญิงต่างโรงเรียนนั่ง ก็ถือเป็นการดีถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน สังคมสมัยก่อนดูน่าอยู่มาก ช่างมีความสุขเสียนี่กะไร......แต่ดันมีอยู่เหตุการณ์หนึ่ง ที่เกิดขึ้น..... 0_0
จำได้ว่า เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้ผมเลิกนั่งเบาะหลังสุดของรถประจำทางไปเลย จนทุกวันนี้ถ้าได้นั่งรถเมล์ก็จะไม่นั่งเบาะหลังสุดเช่นกัน เกิดอะไรขึ้นหรือครับ.....ฮี่ ฮี่ ฮี่ หยั่งงี้ครับ วันเกิดเหตุผมขึ้นรถประจำทางที่ต้นสายเพื่อที่จะกลับบ้านตามปกติเช่นเคย ผมเลือกรถที่ว่างและเหมือนเดิมเบาะหลังสุด แต่วันนั้นที่นั่งเบาะหลังมีนักเรียนหญิงสตรีวัดอัปสรฯนั่งมากันเต็มเลย เหลือที่เฉพาะตรงกลาง(เบาะหลังสุดแหละแต่ช่วงตรงกลางเบาะ ไม่มีริมหน้าต่าง)ผมก็เลยจำใจนั่ง(สาวๆเค้าน่ารักดีอ่ะครับ)ตรงที่อื่นที่นั่งเต็มหมดแล้ว รถค่อนข้างว่างเพราะไม่มีคนยืนเลย นั่งตัวเกร็งด้วยใจระทึก ต้องสำรวมสุภาพวางมาดหล่อหน่อย เพราะนานๆจะได้นั่งใกล้ๆเหล่าสาวๆแบบนี้ที เพราะฉะนั้นจะเสียฟอร์มมิได้เป็นอันขาด........................ถุยกะชีวิตครับ -_-
ความหล่อมาดแมนหมดกันก็คราวนี้ ทำไมรถประจำทางวันนี้จึงทำกับผมได้ ครับนั่งไปด้วยหัวใจชื่นบาน ขึ้นสะพานทีก็เสียวกระเด้งดี สาวๆสนุกสนานร้องกรี๊ดกร๊าดกันอย่างมีความสุข โดยฉะเพาะวันนี้รถโดยสารประจำทางค่อนข้างจะขับเร็วมากเป็นพิศษ อย่างกับว่าต้องรีบไปให้ด่วน เหมือนกับว่าตูจาไปขี้ อะไรประมาณนั้น จนได้ครับ เวลาที่ผมรอคอยก็มาถึง...เอี๊ยดดดดดดด เสียงรถโดยสารประจำทางที่ผมนั่งมาเบรคกระทันหัน ความเร็วของรถกระชากให้ผมวิ่งจากที่นั่งเบาะหลังสุด เหมือนนักวิ่งลมกรด ไม่สามารถบังคับตัวเองได้เลยในขณะนั้น ผมมีความรู้สึกว่าวิ่งมาด้วยความเร็วสูงจากเบาะหลังสุดแล้วมาสิ้นสุดตรงฝาครอบเครื่องหน้ารถบริเวณใกล้คนขับ อยู่ในท่าที่เอ็กซ์มาก นอนโอบกอดฝาครอบเครื่องหน้ารถเหมือนปานกับว่าผมกำลังข่มขืนมันอยู่ ให้ตายสิแม่เจ้า แล้วนี่ผมจาติดคุกใหมเนี่ย ซักพักก็มีเสียงคนขับรถถามผมว่าเป็นอะไรมากใหมอ้ายน้อง โทษที แมววิ่งตัดหน้ารถ โชคดีที่เบรคทัน...ไม่เป็นไร...ผมขอลงเลยแระกัน.......จะไปดูแมวหน่อยว่ามันเป็นไงมั่ง..................ไม่กล้าสพตาใครบนรถน่ะครับ หลายคนเริ่มหัวเราะเยาะผมกันบ้างแล้ว ไปคันหลังดีกว่า ตั้งแต่นั้นมาก็จะไม่นั่งเบาะหลังสุดอีกเลย............จำไว้นะครับอย่าให้คนแก่นั่งเบาะหลังสุดบริเวณตรงกลางเบาะ อันตรายมากเวลารถเบรคกระทันหัน จะกลิ้งเป็นลูกโบวลิ่งเลยเชียวแหละครับท่านผู้ชม.... ^_^ AND
ง่วงแล้วอ่ะครับทั่นผู้ชม ต้องขอตัวไปงีบเอาแรงก่อน พรุ่งนี้เจอกันใหม่ขอรับ ราตรีสวัสดิ์ครับผม... -_-' zZZ >_<' ^_^
zZZ zZZ zZZ
แจ้งเตือน
ภาพและเนื้อหาต่อไปนี้ ไม่เหมาะสมแก่เด็ก และเยาวชนอายุต่ำกว่า 18 ปี
