ลับหายกับสายกาล..
ยืนเหม่อมองเคว้งคว้างท่ามทางหนาว
ไร้หมู่ดาวสรวลเสห้วงเวหล
ทอดสายตามองไกลเชื่อมใจตน
ดังหลุดพ้นแห่งห้วงผ่านช่วงวัน
ตาวันลับกลบร้อนเเรงผ่อนกล้า
เเว่วคีตาสังคีตมาขีดคั่น
เเทรกอณูหนึ่งนวลรัญจวนพลัน
เเต้มร้อยฝันแผดกร้าวกว่าร้าวใด
แล้วคีตะเพลงร่ำก็พร่ำผ่าน
บรรเลงกาลซับป่นความหม่นไหม้
เงียบปกคลุมครวญแผ่วเเว่วเสียงใคร
กังวานไหวหวาดหวั่นกับวันวาน
เสมือนหนึ่งโลกหม่นใจคนเหม่อ
มืด,เหงา,เพ้อโลมเพียงเสียงขับขาน
เพียงบางเบาลับหายกับสายกาล
รอค่ำคืนทรมานจะผ่านเลย
